ÇOCUĞUM KENDİNİ GÜVENDE HİSSEDİYOR MU?

GÜVENDE olmayan çocuk kendisini tehlikede hisseder. “Eğer tehlikedeysem, sürekli tetikte olmam gerekir. Her an başıma bişey “ endişeni taşırken etrafta olup bitenleri keşfedemem, Hayatta kalıp kalamayacağımın endişesini taşırım.
Bir seyahate çıktığınızı düşünün. Ama nasıl bir yol ve bu yolculukta nelerle karşılaşacağınızı bilmiyorsunuz. Tek başınıza yolculuk etmemek içinse size güvenebileceğiniz birinin eşlik etmesini istiyorsunuz. Ancak bu şekilde gideceğiniz yere güvende gidebilirsiniz. Çünkü bu yolda, hırsızlar, fırtınalar, dalgalar, zorluklarla karşılaşabilirsiniz. Peki zarar görmeden bunların arasından nasıl geçeceksiniz ? Korunmak için yanınızda nasıl birinin varlığına ihtiyaç duyarsınız? Sizden daha güçlü mü? Daha bilgili mi? Tehlikeleri öngörebilen biri mi? Davranışlarını öngörebildiğiniz, bildiğiniz, tanıdığınız biri belkide. Sadık, dürüst, güçlü, tutarlı.. Onun yanında olursanız güvende olursunuz. Peki ya davranışlarını öngöremediğimiz biriyse? Ya bizi yanından gönderirse?, Bizi yolun ortasında bırakırsa? Yanımızda olmazsa? O zaman ne yaparız? Nasıl hissederiz? Yalnız, tehlikede, çaresiz, korkmuş, güvensiz hissedebiliriz.  Başımıza nelerin gelebileceğini bilemeyiz. Peki o halde ne yaparız? Bu hayatta insan hiç kimseye güvenemez mi? İnsanlar güvenilmez ve yarı yolda bırakabilirler mi?
İşte bir çocuk için hayatta böyle bilinmez bir yolculuktur. Fırtınalar, dalgalar, zorluklarda; çocuğun zorlandığı olaylar, durumlar, duygular olabilir. Bu yolda neye ihtiyaç duyduğu ve benim bu ihtiyaçları ne kadar karşılayabildiğim, yanında nasıl hangi duruşla kalabildiğim de önemli. Çünkü çocuklar, bu bilmediği yolculukta ilerlerken tüm bu zorluklarda yanında güvende hissedebileceği kişilerin varlığına ihtiyaç duyar. Anne ve babasına.. işte bu yüzden bu yolculukta bazen zorlandığı, bazen düştüğü anlar olacak elbet ve o anlarda güvenmesi gereken kişilerin desteği nasıl verdiği güvende hissetmeleri için çok önemlidir. O zor anlarda yanında durabiliyor mu? Onunla beraber kalabiliyor mu? Duygularını kabul edip onlara yeterli alanı açabiliyor mu? Eğer böyleyse çocuk kendini anlaşılmış, duyulmuş ve güvende hisseder.
Yoksa “Dinlemeye çalışıyorum ama anlamıyorum ne istediğini, ağlamaya devam ediyor söylemiyor ne olduğunu en sonunda bağırıyorum” diyip çocuk için öngöremediği bir ebeveynlik mi yapıyorum? Çocuk bu durumda ebeveyninden öngöremediği bir tehlike algısı hissedip, korkar ve onunla bu yolculukta güvende hissetmez, ama yine bu yolda zorlandığı bütün bu duygular için, tekrar güvenmesi gereken ama güvenemediği o ebeveynine koşar.
Bazen git odana diyorum, git başımdan diyorum, kal burada sen diyorum, bırakın orada ağlasın diyorum. Ne kadar yalnız, ve zorlandığını göremiyorum.. Ve bu yolculukta yolun ortasında bırakıyorum, yalnız bırakıyorum, yanında olmuyorum..